جرم به مثابه واکنش به شرایط

جرم و گونه های متفاوت آن با تقلیل امنیت اجتماعی، فرسایش سرمایه اجتماعی و همچنین با تحمیل هزینه های پیشگیری، کنترل و بازپروری و جبران خسارات ناشی از آن، می تواند به عنوان یکی از موانع عمده توسعه و برهم زننده امنیت اجتماعی عمل می کند. در مطالعه حاضر، با اتخاذ رویکرد کیفی و استفاده از نظریه زمینه ای، به مطالعه علل ارتکاب جرم از نظر مجرمان و تجربه زیستی آن ها پرداخته شده است. به منظور گردآوری اطلاعات با 36 نفر از مجرمان زندان دره شهر مصاحبه شده است. یافته های تحقیق در 26 مفهوم اولیه در کدگذاری باز دسته بندی شده، سپس از طریق کدگذاری محوری در 9 مقوله محوری- متعین های ساختاری، کاهش تعلق به خانواده، آنومی خانواده، کاهش همبستگی، کاهش کنترل اجتماعی، رفتار های پرخطر، پیوند انحرافی، برچسب و احساس فشار- و مقوله هسته ای «واکنش به شرایط» دسته بندی شدند. می توان چنین استدلال کرد که متعین های ساختاری، ازجمله فقر و بیکاری با تخریب بافت عاطفی خانواده، منجر به وضعیت آنومیک خانواده شده و بستر را برای سوق دادن جوانان به سمت گروه های همسال فراهم می کند. این شرایط فرصت را برای ارتکاب رفتار های بزهکارانه در سنین نوجوانی فراهم و با تجربه کردن اولین رفتار های بزهکارانه، «پیوند انحرافی» شکل گرفته و این پیوند در قالب «برچسب» به شکل گیری هویت مجرمانه منجر می شود. فشار های ساختاری، فقر و بیکاری، عدم ارضاء نیاز ها در خانواده، فشار ناشی از فقدان احساس تعلق به خانواده، همبستگی و فقدان حمایت اجتماعی، موجب احساس فشار و سرخوردگی در افراد می شود که کنش مجرمانه در اصل واکنشی به شرایط مذکور است.