نگرش پلیس نسبت به بزه دیدگان

از ظهور جرم شناسی بیش از یک قرن می گذرد و در این مدت رشته ها و شاخه های زیادی در این زمینه شکل گرفته است. جدیدترین رشته از جرم شناسی، که امروزه در اغلب پژوهش های جرم شناسی مورد توجه قرار گرفته بزه دیدشناسی است. مطالعه بزه دیدگان ابتدا در قالب یک نگرش منفی گرایانه و با تاکید بر نقش و تقصیر بزه دیده در رویداد جنایی به وجود آمد، اما بعدها به ویژه از اواسط دهه 1970، جنبشی در جهت حمایت از بزه دیدگان آغاز شد که آن ها را صرف نظر از نقششان در شکل گیری پدیده جنایی، مستحق حمایت و کمک های مادی، معنوی و روانی می دانست.
در بیشتر موارد، اولین کسانی که بزه دیدگان با آن ها برخورد می کنند، ماموران پلیس در کلانتری ها، پاسگاه ها، گشت ها و... هستند. در ادامه نیز بزه دیدگان به دلایل و دفعات متعدد به کارکنان پلیس مراجعه می کنند. این موضوع باعث شده تا نقش و جایگاه پلیس در قبال بزه دیدگان نقش بسیار مهم و خطیری باشد؛ زیرا اگر از همان آغاز فرایند جنایی، ماموران پلیس با تمامی بزه دیدگان (اعم از بزه دیدگان عام و بزه دیدگان خاص)، تعاملی بزه دیده مدار داشته باشند، گامی اساسی در جهت عدالت و احقاق حقوق آن ها برداشته اند. در این تحقیق به منظور دستیابی به نتایج دقیق تر و واقعی تر، ضمن مطالعه و بررسی کتابخانه ای و اسنادی، به صورت میدانی و عملی، با استفاده از پرسش نامه، پژوهش صورت گرفته است. به این صورت که در میان کارکنان پلیس و افراد بزه دیده پرسش نامه هایی تقسیم شد و نتایج آن با استفاده از آزمون T، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.