روابط بین عملکرد دانه و اجزای آن در نخود (Cicer arietinum L.) تحت شرایط دیم

نخود یکی از گیاهان بومی آسیاست که در جهان و از جمله ایران کشت می شود. راهکار های گوناگونی برای بهبود عملکرد این گیاه به کار برده شده است. بدین منظور، در این آزمایش معیارهای مختلف انتخاب شامل همبستگی، رگرسیون و تجزیه مسیر مورد استفاده قرار گرفتند. چهار ژنوتیپ نخود (ILC482، Flip84-42، هاشم و آرمان) در سه تاریخ کشت (15 دی، 15 بهمن و 14 اسفند) در سال های 1388 و 1389 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز کشت شدند. در انتهای دوره رشد ویژگی های وزن صد دانه، تعداد نیام، تعداد دانه در نیام، تعداد ساقه جانبی، شاخص سطح برگ، طول میان گره ها، ارتفاع گیاه، شاخص برداشت، عملکرد بیولوژیک، تعداد روز تا گلدهی و عملکرد دانه این گیاهان اندازه-گیری شدند. نتایج نشان داد که همبستگی مثبتی بین عملکرد دانه با تعداد نیام در بوته، تعداد دانه در نیام، عملکرد بیولوژیک، ارتفاع گیاه، تعداد ساقه جانبی و شاخص سطح برگ وجود دارد. همچنین تجزیه ضرائب رگرسیون نشان داد که عملکرد دانه بوسیله ی اجزایی همچون عملکرد بیولوژیک، شاخص سطح برگ و تعداد روز تا گلدهی تعیین می شود. نتایج تجزیه مسیر نیز روشن ساخت که عملکرد بیولوژیک بیشترین تاثیر مستقیم را بر عملکرد دانه داشته و پس از آن تعداد نیام در گیاه و شاخص سطح برگ بیشترین تاثیر را بر عملکرد دانه داشته اند.