تاثیر سختی تکیه گاه بر روی رفتار جاذب انرژی استوانه ای در تصادف از جلو

سازه های جدار نازک امروزه به عنوان جاذب های انرژی در سازه خودرو به صورت گسترده مورد استفاده قرار می گیرند، تاکنون محققان زیادی به مطالعه رفتار این جاذب ها در هنگام اعمال ضربه پرداخته اند، مطالعه جذب انرژی و بیشینه نیروی ضربه بخش اصلی این تحقیقات را تشکیل می دهد، میزان جذب انرژی و مقدار بیشینه نیروی ضربه در این سازه ها به پارامترهای زیادی مانند شرایط مرزی، نرخ کرنش، تاریخچه بارگذاری، هندسه و انرژی ورودی (وزن و سرعت ضربه زننده) وابسته است، در این مقاله رفتار یک جاذب با مقطع دایره ای هنگام اعمال ضربه محوری مورد بررسی قرار می گیرد، بر خلاف تحقیقات گذشته که رفتار جاذب با گذاشتن تکیه گاه صلب مورد بررسی قرار گرفته است، در این مقاله تکیه گاه به صورت الاستیک مدل سازی خواهد شد و رفتار جاذب با داشتن این نوع تکیه گاه مورد مطالعه قرار می گیرد. از روش عددی برای انجام این کار تحقیقاتی استفاده شده است. با توجه به هزینه بالای آزمایش ها، زمانبر بودن آن ها و استفاده از فرضیات ساده کننده به منظور مدل سازی ماده در استخراج مدل نظری، در این مقاله مدل عددی با در نظر گرفتن خصوصیات کامل ماده ایجاد می گردد، تا پس از صحه گذاری نتایج آن با نتایج عددی باعث کاهش هزینه و زمان در انجام مطالعه بر روی این نوع جاذب ها شود. نتایج بدست آمده نشان می دهد که کاهش سختی تکیه گاه بر روی رفتار دینامیکی جاذب های انرژی تاثیر دارد و می تواند باعث کاهش نیروی بیشینه، کاهش میزان جذب انرژی و کاهش بازده نیرو ضربه شود.