حکم فقهی استفاده از بازی در تربیت

این تحقیق می کوشد حکم فقهی «استفاده از بازی در تربیت» را استنباط کند. پس از مفهوم شناسی، به جواز اصل بازی در فقه اشاره می کند، سپس سعی شده از طریق قواعد کلی، ادله خاصه و سیره معصومان^ حکم این موضوع را کشف نماید. والدین برای ایفای «وظایف تربیتی» خویش و رساندن کودک به اهداف مطلوب تربیت، از بازی استفاده می کنند. بر این اساس، بازی مصداق عنوان «اعانه بر بر» و مشمول ادله رجحان است. روایات مربوط توصیه کرده اند کودک تا هفت سال نخست زندگی آزادانه بازی کند و به والدین سفارش نموده اند رفتار کودکانه (تصابی) با اطفالشان داشته باشند. در سیره عملی معصومان^ موارد زیادی از بازی با کودک و تشویق کودک به بازی یافت می شود. از مجموع این ادله استظهار می شود که اگر بازی در جهت تربیت کودک قرار گیرد امر راجح است.