خوانش اسطوره گرای تمنای جاودانگی در سروده های عبدالوهاب البیاتی

تمنای جاودانگی از دیرباز، در رویکرد فرجام نگر اندیشه ی بشری، ناب ترین، دلنشین ترین و شاید، غم انگیزترین ترانه ای بوده است که در ادوار مختلف تاریخ، بن مایه و عصاره ی برجسته ترین غزلواره های آفرینش را در ذهن نوع بشر برساخته است و پرداختن بدین مفهوم نه تنها در دوران معاصر در ادبیات مشرق عربی و بویژه نزد سرایندگان مکتب تموز، امری دلکش و گریزناپذیر می نماید بلکه از گاه سرودن اسطوره ی گیلگمش و جستجوی گیاه جاودانگی نیز مطرح بوده است تا روایت آرمان بازگشت جاودانه ی انسان در ادیان خداباور و تا اندیشه ی عین الحیاه و چشمه ی آب زندگانی...
در این نوشتار، پدیدآور بر آن است تا بر بنیاد نقد اسطوره گرا به خوانش موردپژوهانه ی آن دسته از مرگ- نگاره های عبدالوهاب البیاتی دست یازد که در نای هستی، نوای جاودانگی و بازگشت را زمزمه می کنند و از ژرفای هستی مرگ آلودشان، حضور عشتار و بازگشت جان هستی را به جسم خزان زده ی خاک و ساکنان غریبش نوید می دهند؛ در این راستا نمود تمنای جاودانگی در سروده های بیاتی بر بنیاد برجسته ترین الگوهای ایزدبانوی گیاهی اسطوره ی کهن باززایی در میان رودان/ عراق کنونی در جستار حاضر مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
برآیند فرجامین این جستار نشان می دهد که از میان سرایندگان مطرح کننده ی مفاهیم رستاخیزی در ادبیات معاصر عربی، بیاتی، برجسته ترین شاعری بوده است که این مفهوم را مطرح نموده است از آن رو که وی در چکامه های رستاخیزی خویش، تنها تداعی گر اساطیر کهن نیست بلکه آفرینشگر اساطیری دیگرگونه در عصر جدید است.
«مقاله ی حاضر مستخرج از طرح پژوهشی نگارنده به شماره 27826 مصوب دانشگاه فردوسی مشهد می باشد».