رابطه ناامنی غذایی و برخی عوامل اجتماعی اقتصادی با ابتلا به دیابت نوع 2 در بیماران تازه تشخیص داده شده

ناامنی غذایی به عنوان فراهمی محدود یا نامطمئن غذای کافی در همه اوقات برای یک زندگی سالم و فعال تعریف میشود. دیابت ملیتوس از شایعترین بیماری های متابولیک است که اخیرا بعنوان یک اولویت بهداشتی در ایران مطرح شده است. مطالعات اخیر بیانگر شیوع گسترده ناامنی غذایی و دیابت نوع2 در مناطق مختلف ایران می باشند. تاکنون مطالعه ای برای بررسی رابطه ناامنی غذایی و دیابت نوع2 در ایران انجام نشده است لذا هدف مطالعه حاضر بررسی رابطه ناامنی غذایی و برخی عوامل اجتماعی اقتصادی با دیابت نوع2 در بیماران تازه تشخیص داده شده بود.
مطالعه به صورت مورد- شاهدی روی 135 بیمار (99 زن و 36 مرد، میانگین سنی 83/46 سال) مبتلا به دیابت نوع2 با تشخیص کمتر از یک ماه به عنوان مورد و 135 فرد غیر مبتلا (89 زن و 46 مرد، میانگین سنی 93/45 سال) به عنوان شاهد، مراجعه کننده به درمانگاه های دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شد. دیابت از روی برگه آزمایش و بر اساس معیار قند خون ناشتای ≥126mg/dl) مشخص شد. مشخصات عمومی و اجتماعی اقتصادی و وضعیت ناامنی غذایی به ترتیب با استفاده از پرسش نامه های عمومی مشخصات دموگرافیک و عوامل اجتماعی اقتصادی بیمار و پرسش نامه 18 گویه ای وضعیت امنیت غذایی خانوار USDA بررسی شدند. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون های کای دو، آنالیز واریانس یک طرفه (t- test) و رگرسیون لجستیک چند متغیره با روش Backward و نرم افزار آماری (19) SPSS انجام شد.
میزان شیوع ناامنی غذایی در گروه مورد %7/66 و در گروه شاهد %5/41 بود (0001/0>P). بعد از آنالیز رگرسیون لجستیک چند متغیره، در یک مدل توام متغیر هایی که با دیابت نوع 2 به طور مستقل مرتبط بودند شامل امنیت غذایی (016/0=p)، نمایه توده بدنی بیشتر مساوی 25 (025/0=p)، تعداد فرزندان (046/0=p) و داشتن فرزند زیر 18 سال (01/0=p) بود.
با توجه به شیوع بالاتر ناامنی غذایی در مبتلایان به دیابت نوع 2 در مقایسه با افراد سالم غیر مبتلا به دیابت، می توان گفت که احتمالا ناامنی غذایی یکی از عوامل خطر مهم برای دیابت نوع 2 است و لذا برنامه ریزان باید به بهبود وضعیت امنیت غذایی در جامعه توجه داشته باشند.