بستن یا نبستن، مساله این است: بستارگریزی واسازانه ی سم شپارد در نمایش دروغ ذهن

در صحنه ی نمایش های سم شپارد، همانند جهان فلسفی ژاک دریدا، هیچ پدیده ای امر مسلم و حتمی تلقی نمی شود بلکه منظره مملو از تصاویر شناور، صحنه های ناتمام و ناپیوستگی است. از این روست که به کارگیری رویکردهای سنتی برای استخراج معنی از چنین متونی که ذاتا در مقابل چنین راهبردهایی مقاومت می کنند، بیهوده می نماید. لذا اگر هیچ یک از روش های رایج و معمول قادر به رمزگشایی ماهیت گسیخته و مبهم آثار شپارد نیست، ضروری و منطقی است که به این متون از منظری نگریست که خود واهمه ای از عدم قطعیت و ابهام نداشته و از عدم امکان دستیابی به معنایی قطعی و نهایی و «معتبر» مایوس نمی شود و این روش همانا رهیافت «واسازی» است. شپارد با مقاومت در برابر خلق متون «کامل» و «تمام،» یکی از مفاهیم کلیدی فلسفه ی واسازی را به ذهن متبادر می کند و آن مفهوم «بستار» است که از نگاه عالمان معتقد به واسازی، سرکوبگر فرایند نقد است؛ آشکارسازی، توضیح و تبیین حساسیت شپارد به اجتناب و یا گریز از چنین عامل سرکوبگری هدف این جستار است بدین ترتیب که پژوهشگر می کوشد که ضمن مطالعه ی نمایش دروغ ذهن نشان دهد که چگونه شپارد که سرسپرده ی اندیشه ای است که به پایان ناپذیری، ناپایداری و بلاتکلیفی معنا معتقد است، نمایشنامه هایش را بدون محدود نمودن خوانشهای محتمل و ممکن به پایان می برد.