بررسی آزمایشگاهی اثر اضافه کردن افزودنی های مختلف بر ویژگی های بتن متخلخل قابل کاربرد در سیستم رواناب شهری

در دهه اخیر، کاربرد بتن متخلخل برای پوشش کف پیاده روها و روسازی جاده ها به عنوان رابطی برای جمع آوری رواناب های شهری مورد توجه قرار گرفته است. بتن متخلخل از نظر قابلیت نفوذپذیری و قدرت انتقال آب حائز اهمیت می باشد. در این پژوهش، در طرح اختلاط اولیه بتن متخلخل معمولی، مقدار سنگدانه و سیمان به ترتیب 1400 و 330 کیلوگرم بر متر مکعب و نسبت آب به سیمان بین 35/0 تا 45/0 بود. در طرح اختلاط بتن متخلخل با افزودنی، افزودنی هایی که استفاده شدند عبارت بودند از: زئولیت، پرلیت، پوکه معدنی و پوکه صنعتی (لیکا)، به همراه سیمان تیپ 2 و تیپ 5. ویژگی های مقاومت فشاری و ضریب نفوذپذیری (هدایت هیدرولیکی) مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که اضافه شدن افزودنی ها، مقاومت بتن متخلخل را کاهش می دهد. به طوری که این کاهش مقاومت برای افزودنی های زئولیت، پرلیت، پوکه معدنی و پوکه صنعتی بین بیشترین و کمترین درصد افزودنی به ترتیب برابر 13، 4/48، 1/10 و 6/12 درصد می باشد. ضریب نفوذپذیری در اکثر تیمارهای افزودنی، بجز پرلیت، نسبت به شاهد افزایش یافت. بیشترین افزایش ضریب نفوذپذیری (3/7 درصد) در تیمار افزودنی حاوی 5% پوکه معدنی و بیشترین کاهش ضریب نفوذپذیری (7/3 درصد) در تیمار افزودنی 10% پرلیت بوده است. در مجموع، در بین افزودنی های استفاده شده، تیمار با 10% حجمی پرلیت، بیشترین میانگین مقاومت (95/11 مگاپاسکال) و تیمار با 10% حجمی پوکه صنعتی، کمترین میانگین مقاومت (2/3 مگاپاسکال) را دارا می باشد، که نشان می دهد اضافه کردن پوکه صنعتی نسبت به سایر افزودنی ها با کاهش مقاومت بیشتری همراه بوده است. افزودنی پرلیت در رده ی بعدی قرار می گیرد