اسمی و دیگر هیچ

در این مقاله، نتایج بررسی کتاب اخذ اقرار با شکنجه و تطبیق آن با حقوق بشر و حقوق داخلی را دست کم می توان چنین برشمرد: نویسنده پایان نامه کارشناسی ارشد خود را، پس از گذشت دوازده سال، بدون استناد به آثار پژوهشی جدید، به صورت کتاب منتشر ساخته است. فهرست مطالب بر محور خاصی تنطیم نشده، و قواعد ادبی کمتر رعایت شده است. فقدان ساختار نگارشی و انشائی اکثر جملات نویسنده (البته به استثنای موارد نقل قول از منابع دیگر) باعث شده است تا وی نتواند مطلب یا مفهومی را به درستی به فرجام برساند؛ یا فاعل را نیاورده، یا فعل را حذف کرده، یا جمله را به صورت ناقص رها ساخته است. وی بعضا ادعاهایی را بدون منابع موثق، بدیهی فرض می کند، که جز اتهام نامی دیگر ندارند؛ مثل این که: «همه ادارات و سازمان های دولتی به ویژه کلانتری ها و نیروی انتظامی کشورمان شکنجه گرند»!