بررسی ویژگی های محتوایی رمانتیسم در شعر هوشنگ ابتهاج

ادب فارسی ایران در اوایل قرن بیستم به رمانتیسم روی می آورد. این امر از رمانتیک های فرانسوی و مساعد بودن فضای فکری و اجتماعی ایران که برای رشد چنین روحیاتی آماده بوده متاثر است و می توان آن را در مجموعه اشعار نیما و پیروان او و دسته ای از شاعران سنت گرا مشاهده کرد. هوشنگ ابتهاج از شاعران توانای معاصر است که غالب اشعار او از اصول حاکم بر مکتب رمانتیسم پیروی می کند. در این مقاله با شیوه توصیفی و تحلیل محتوا به بررسی رمانتیسم در شعر او خواهیم پرداخت. وی در حوزه رمانتیسم فردگرا از «من» وجودی خویش سخن می گوید و در رمانتیسم جامعه گرا، سخن «من» را در قالب «ما» ریخته و از جامعه می سراید. مهم ترین زمینه های اندیشه های رمانتیکی در شعر ابتهاج عبارت اند از: عشق، غم و اندوه، یادکرد مرگ، حدیث نفس، وطن، طبیعت گرایی، امید، آرمان گرایی.