ظهور تصویر در رویای فرویدی و رویاپردازی باشلاری و تجلی آن بر زبان

برای فروید، اثر ادبی همانند رویا، نوعی پرتو افکنی از روان نویسنده اش است. او با کنکاش در اثر ادبی، عقده های درونی مربوط به زندگی پیشین نویسنده را کشف می کند و در ورای من دوم نویسنده که در اثر ظاهر می شود، من حقیقی او را که با پوست و گوشت و استخوان، زندگی را لمس می کند، در می یابد. روانکاوی باشلار نه با ناخودآگاه، بلکه با بیداری، آگاهی و انسجام روانی شخص خیالپردازی که دست به خلق اثر می زند، گره خورده است. رویاپردازی قابلیت تولید تصویر در لحظه را به شخص رویاپرداز می دهد. بنابراین، برخلاف تصویر ایستا و منجمد و گذشته ای فروید که در رویا به نمایش در می آید، تصویر باشلار پویا، خودجوش و بریده از گذشته است و از آنجا که تصاویر برخاسته از تخیل در لحظه و آنچنانکه هستند، پدیدار می شوند، واژه ی هستی شناسی معنای خود را می یابد. از سوی دیگر، ارجاع گاستون باشلار به متد های روانکاوانه، نقش بسزایی در نیل به شناخت عینی دارد. باشلار، رویا پردازی را، معطوف شدن ذهن و آگاهی و تخیل به عالم ماده و دنیای چیزها می داند و از همین سو است که مسئله ی پدیدارشناسی در بطن اندیشه ی باشلار می گنجد. نفوذ در مرکز عالم ماده، قلب و روح هنرمند را فعال می کند و تصاویر را مستقیما به آگاهی او می فرستد. چنین درخشش تصویری در بداعت تمام خود، سوژه ای را می طلبد که پیش فرض ها را کنار گذارد و وارد دنیای جدیدی شود تا با آزادی از زنجیرهای کلامی ، این بداعت و این دنیای جدید را در اثر و در قالب کلامی جدیدی، به منصه ی ظهور بنشاند. بدون تردید، ویژگی غیر منتظره ی تصویر ناب، در علم روانکاوی که همیشه به دنبال وقایع سرکوب شده ی گذشته است، بی معنا است. تناقض میان بار علیتی تصویر فرویدی و بار هستی شناسانه ی تصویر باشلاری، شیوه های خوانشی متفاوتی را می طلبد. روش باشلار بر خوانش دقیق و مکرر آثار جهت همدل و یکی شدن با تخیل خلاق نویسنده در لحظه ای که اثر را خلق کرده، مبتنی است. خواننده ی فرویدی نیز در صدد پس زدن حجاب اثربر می آید، تا گذشته ی خالق اثر را درک کند.