حمله تیمور به مازندران و عوامل سقوط مرعشیان

سرزمین مازنداران در اواخر قرن هشتم ه.ق تازه از ظلم و جور حکام و خوانین محلی رهایی پیدا کرده و مردم آن در سلک مریدان سید قوام الدین مرعشی معروف به میر بزرگ در آمده بودند که تعالیم او آمیخته ای از اصول نبوی فقه شیعه دوازده امامی و آیین فتوت بود و به این ترتیب یکرنگی و اتحاد فرزندان سید قوام الدین، زمینه سازی دولتی بر اساس قسط و برابری و در جهت بسط عدالت اجتماعی و برداشتن ظلم و ستم و آثار بی عدالتی بود که عمر این حکومت چندان دوام نیاورد و مانند دیگر حکومتهای کوچک و بزرگ آن زمان گرفتار یورش امیر تیمور گردید. در آستانه تاسیس دولت مرعشیان در مازندارن که شرایط خاص و اوضاع دهم ریخته منطقه، شکل گیری چنین نهضتی را پذیرا بود، سه خاندان مهم؛آل باوند، کیائیان جلالی و کیائیان چلاوی بر مازنداران حکومت می کردند که هر کدام بخشی از این ولایت را تحت نفوذ و اختیار خود داشتند.
زمانی که کیا افراسیاب چلاوی از سوی مخالفان خود در آستانه سقوط قرار گرفت، دست ارادت و توبه به سوی سید قوم الدین دراز کرد و مرید او شد، اما پس از مدتی توبه خود را شکست و به فسق و جور و عصیان مشغول شد. از این واقعه به بعد مازندارانی ها اطاعت و پیروی سید قوام الدین را گردن نهادند. این اتفاق راه رسیده سید قوام الدین به فرمانروایی مازندارن را آسان کرد و او پس از کسب پیروزی، اداره این منطقه را به فرزندان خویش واگذار کرد و به این ترتیب سید کمال الدین زمام امور را به دست گرفت و به تدریج نفوذ سیاسی خود را در مازندران گسترش داد. مرعشیان نتوانستند تیمور را از حمله به مازندران بازدارند و به هر حال در نبردی سخت تسلیم شدند. پس از مرگ تیمور در زمان شاهرخ برای مدتی سادات مرعشی مجددا در مازنداران حکم راندند، اما نتوانستند حکومتی نیرومند برپا دارند. اگر چه مرعشیان با یکدلی و خوی جوانمردی تمامی مازندران را در اختیار خود گرفتند و در آغاز مبارزه با تجمل و دنیا گرایی، سبب موفقیت آنان شد، اما حملات بی امان تیمور و سرانجام مال اندوزی و انباشتن ثروت برخی از حکمرانان این سلسه باعث دور شدن مردم از آنان و در نهایت فروپاشی مرعشیان گردید.