اصول مکان یابی سکونتگاه موقت پس از وقوع زلزله احتمالی در شهر تهران؛ محله بریانک- هفت چنار

تامین سکونتگاه موقت یکی از مهم ترین مباحث مطروحه در فرآیند مدیریت بحران است. شناسایی مکان های مناسب جهت استقرار سکونتگاه، علاوه بر کاهش خطرات احتمالی آینده، کمک موثری به بازگشت جامعه به شرایط پیشین می نماید. محله بریانک– هفت چنار در جنوب منطقه 10 تهران، یکی از هسته های اولیه شکل گیری منطقه است که از نظر کالبدی، بیشترین فضای سبز در منطقه را داراست، لیکن سطح قابل توجه بافت فرسوده، وجود کاربری های خطرساز، نواحی ناامن اجتماعی و ناایمن از منظر مخاطرات، سبب افزایش آسیب پذیری محله در برابر وقوع بحران ها شده است. پژوهش حاضر، با اتخاذ روش تحقیق توصیفی- تحلیلی، ضمن شناسایی معیارهای انتخاب مکان و نحوه رتبه بندی آن جهت استقرار سکونتگاه موقت، به ارزیابی معیارهای فوق در محله بریانک– هفت چنار پرداخته و به کمک تکنیک ماتریس سوات، علاوه بر بررسی، تحلیل و اولویت بندی سه قطعه زمین نمونه، راهبردهای کاهش خطرات کالبدی و توسعه سکونتگاه های موقت در محله را پیشنهاد می نماید که ایجاد حریم پمپ بنزین خیابان کمیل، پیش بینی مراکز امدادی و درمانی در مرکز محله بریانک، ایمن سازی ساختمان های عمومی و دولتی محله، ایجاد فضاهای باز شهری و پارک در بخش های متراکم مسکونی و احیای کالبدی و اجتماعی بافت ناامن و ناایمن لبه نواب، لبه قزوین و بافت فرسوده جنوب بریانک از مهم ترین موارد آن است.