خانه پدری و «پسافضا» در خانه شن و مه

مقاله حاضر به بررسی چگونگی تاثیر مقوله «فضا» در سیاست های فرهنگی- اجتماعی عصر معاصر می پردازد. نویسنده با استفاده از رویکرد جغرافیای فرهنگی و با بهره گیری از نظریه منتقدانی نظیر دیوید هاروی و سارا آپستون درپی پاسخ به این پرسش بنیادی است که آیا با فروپاشی مرزهای نژادی/فرهنگی ادراک جمعی از مقوله فضا نیز دستخوش تغییر شده یا همچنان پایبند نظام خطی- اقلیدسی استعماری است؟ بدین منظور نویسنده به بررسی رمان پرفروش خانه شن و مه (1999) نوشته آندری دیوبوس می پردازد. چنین استدلال می شود که با وجود گسترش تنوع نژادی- فرهنگی، فروپاشی مفهوم «ملت» و پایان «خلوص فرهنگی» و «همگنی اجتماعی» در دهه های اخیر، همچنان نوعی ادراک اقلیدسی از«فضا» بر گستره اجتماعی، سیاسی و فرهنگی غرب حاکم است، که انگاره دوگانه «ما/آنها» را برجسته می کند و غیرمستقیم به نوعی «آپارتاید» دست می زند، اما این بار از نوع فرهنگی و در مرکز امپریالیسم. این تناقض درحالی موجود است که گفتمان پسامدرنیسم بر پایه نوعی «پسافضا» استوار است و با ادراک خطی (مرزبندی شده) امپریالیسم از فضا و ایدئولوژی انسان گرایی لیبرال آن همخوانی ندارد.