اثر همکاری مبتنی بر هدف و ساختار بر نوآوری محصول

محیط متلاطم، رقابت فزاینده و نیازهای متنوع و متغیر مشتریان، نقش نوآوری را در بقا و ارتقای مزیت رقابتی شرکت ها برجسته کرده است. محدودیت منابع دانشی و نیاز به پاسخگویی سریع به تغییرات آن ها را به همکاری در نوآوری واداشته است. در سال های اخیر مطالعاتی پیرامون چگونگی و میزان اثر انواع روش های همکاری های بر نوآوری انجام شده است. مقاله حاضر با گونه شناسی انواع همکاری مبتنی بر هدف و ساختار در تلاش است اثر آن ها بر نوآوری محصول را بسنجد. داده ها با استراتژی پیمایشی از شرکت های دانش بنیان پیرامون انواع همکاری های و نوآوری محصول آن ها گردآوری شده است. روایی به صورت محتوایی و پایایی نیز مبتنی بر آلفای کرونباخ معین گردید. نتایج نشان داد که همکاری علمی مهم ترین عامل در نوآوری بوده اند و همکاری بازار نیز کمترین تاثیر را بر نوآوری داشته است. همچنین در گونه همکاری بازار، همکاری با مشاور تاثیر معناداری بر خلق نوآوری داشته است؛ بااین حال همکاری با مشتریان، رقبا و تامین کننده تاثیر معناداری روی خلق نوآوری نداشته اند. در بخش دوم نیز نتایج نشان داد که همکاری های بالادستی به طور معناداری اثرگذاری بیشتری بر نوآوری داشته و همکاری های پایین دستی کمترین تاثیر را بر نوآوری دارند