تبیین الگوی بومی توسعه مشارکت الکترونیک در سیاستگذاری ایران

پژوهش حاضر با هدف دستیابی به الگوی توسعه مشارکت الکترونیک در سیاستگذاری کشور انجام پذیرفته است. روش تحقیق مورداستفاده در این پژوهش نظریه داده بنیاد می باشد. بدین منظور 15 مصاحبه عمیق و نیمه ساختاریافته با خبرگان انجام پذیرفته است. تحلیل یافته ها با استفاده از نرم افزار 12 MaxQDAدر دو فرآیند کدگذاری باز و انتخابی بر اساس روش اشتراس و کوربین به ظهور 1901 کدباز، 394 مفهوم انتزاعی در قالب 27 مقوله اصلی منجر گردیدکه در مرحله کدگذاری محوری روابط بین این مقوله ها با استفاده از پارادایم کدگذاری محوری تبیین گردید و درنهایت با کدگذاری انتخابی 6 قضیه اصلی به دست آمد. نتایج حاصل مبین این است که شرایط موجود سیستم سیاستگذاری کشور و الزامات داخلی و خارجی از یک سو و ظهور ابزارهای نوین مشارکت الکترونیک و تغییر پارادایم های مدیریت و مطالبات جدید شهروندان از سوی دیگر به عنوان شرایط علی موجب ضرورت یافتن توسعه مشارکت الکترونیک در کشور گردیده است. همچنین توسعه مشارکت الکترونیک در ایران شامل توسعه سه مولفه خط مشی مشارکت الکترونیک، سیستم مشارکت الکترونیک و چرخه مشارکت الکترونیک می باشد که در صورت به کارگیری راهبرد اصلی پذیرش و گفتمان سازی ملی در بستر اجتماعی، سیاسی، فناورانه داخلی کشور و با در نظر گرفتن ملاحظات سیاسی و فنی در طراحی و پیاده سازی می تواند منجر به ظهور پیامدهای جامعه مشارکت جو و حکمرانی مشارکتی گردد.