استفاده از میکروسیلیس و نانوسیلیس جهت ارتقاء خواص مکانیکی و دوامی بتن خود تراکم حاوی سنگدانه های حاصل از بازیافت بتن

امروزه پسماندهای ناشی از تخریب بتن به عنوان یک معضل محیط زیستی قلمداد می گردد. به طوری که این مشکل به عنوان یکی از برزگترین مشکلات پیش رو در صنعت ساختمان می باشد. بر همین اساس محققین زیادی برآن شدند مواد و مصالح سنگدانه های حاصل از تخریب را، مجددا در چرخه تولید بتن استفاده نمایند. در این مقاله سعی گردید با افرودن نانوسیلیس و میکرو سیلیس در بتن خودتراکم حاوی سنگدانه های بازیافتی (حاصل از تخریب بتن فرسوده) ، خصوصیات مکانیکی و دوامی را مورد بررسی قرار داده و در صورت امکان ارتقا داده شود. یکی از نقاط قابل توجه در این مقاله سعی در استفاده از آزمایش هایی مانند آزمایش نیم پیل و تعیین سرعت موج در بتن می باشد در همین راستا 72 طرح اختلاط در قالب 8 مجموعه مورد بررسی قرار گرفت. در این طرح اختلاط ها با توجه به میزان سنگدانه های بازیافتی، میزان نانوسیلیس و میکروسیلیس تغییر نموده است. سپس نمونه ها تحت آزمایش های مکانیکی شامل مقاومت فشاری، کششی و آزمایش های دوامی شامل آزمایش پتاسیل خوردگی، تعیین سرعت موج در بتن (التراسونیک) و مقاومت الکتریکی قرار داده شد. نتایج نشان می دهد که با افزایش نانوسیلس و میکروسیلیس، کارایی و روانی در بتن تازه کاهش و مقاومت فشاری و کششی بتن افزایش می یابد. همچنین در یک مقاومت ثابت نانوسیلیس کارایی و روانی کمتری نسبت به میکروسیلیس ایجاد می نماید. به علاوه با افزایش درصد جایگزینی سنگدانه های بازیافتی در بتن، کارایی و روانی و همچنین مقاومت فشاری وکششی بتن کاهش می یابد.