بررسی نقش و جایگاه پیش بینی در سازمان های اطلاعاتی، امنیتی و حفاظتی

عصر حاضر به عنوان عصر انفجار اطلاعات تلقی شده و به تناسب رشد تکنولوژی و فناوری ها، تهدیدها و چالش های فراوانی در جوامع پدید آمده است. در این بین، سازمان های اطلاعاتی، امنیتی و حفاظتی باید همواره مجموعه ای از طرح ها و برنامه های علمی برای مواجهه با تحولات احتمالی آینده را پیش بینی نمایند. «پیش بینی» فرایند علمی، دقیق و مبتنی بر روش های کمی و کیفی است که برای تعیین وضعیت یا موقعیت یک پدیده در شرایط آینده انجام می گیرد. این فعالیت قطعا و یقینا عاری از هرگونه رگه های شهودی و عرفانی و یا غیب گویی و جادوگری است. به عبارت دیگر پیش بینی، امری کاملا عینی و این جهانی بوده و با هرگونه پیش گویی و غیب گویی متفاوت است. در این پژوهش، روش به کار رفته ازلحاظ هدف «کاربردی» و از نظر روش «توصیفی تحلیلی» با استفاده از ابزار اسنادی و کتابخانه ای می باشد. براساس نتایج این پژوهش، بایستی اذعان نمود که پیش بینی یک ضرورت در سازمان های اطلاعاتی، امنیتی و حفاظتی است. مقوله امنیت، به شدت با بحث پیش بینی مرتبط است؛ چرا که پیش بینی و کشف و درک افق های تازه و نیز آگاهی در مورد مناطق خطر آینده، مبانی شکل گیری و ادامه حیات سازمان های با رویکرد اطلاعاتی تلقی می شود. برخی از نقش ها و کارکردهای پیش بینی در سازمان های اطلاعاتی عبارت اند از: ارتقای سطح بنیه کارشناسان و به ویژه تحلیلگران؛ برطرف شدن نیازهای تئوریک سازمان های اطلاعاتی، امنیتی و حفاظتی؛ ایجاد نوآوری های فنی بیشتر؛ افزایش کیفیت تکنیک ها و روش های کار اطلاعاتی. پیش بینی موجب خروج سازمان از حالت روزمرگی و پرداختن به مسائل آنی می شود و وضعیت سازمان را در مواجهه با شرایط جدید تقویت می کند، زیرا بهتر می تواند موانع و فرصت های پیش رو را شناسایی کند؛ چرا که اطلاعات ابزار مدیریت است و پیش بینی مهم ترین حلقه اتصال اطلاعات موجود با شرایط آتی است. به همین دلیل مدیران و مسئولان عالی رتبه، همواره نیازمند پیش بینی دقیق در فرایند اقدام ها و ماموریت های خویش می باشند.