نسخ خطی دیوان شاعران پارسی گو (قرن 14-17 میلادی) در کتابخانه های ترکیه

علاقمندی پادشاهان و شاهزادگان عثمانی به زبان و ادب فارسی به دوران حاکمیت سلجوقیان آناطولی بازمیگردد. از عوامل مهم گسترش زبان و ادبیا ت فارسی در آسیای صغیر، میتوان به مهاجرت خاندانهای بافضل و دانش ایرانی و همچنین محیط امن و دانش پرور آن سرزمین در قرن 14 میلادی و دوران پرتلاطم و ناامن ایران آن زمان اشاره کرد. بدین ترتیب سلاطین عثمانی شعرای پارسی گوی را در دربار خود پذیرفتند و ایشان به ترویج شعر و ادب فارسی پرداختند. اوج رونق زبان و ادبیات فارسی و فعالیت شاعران و نویسندگان پارسی گوی در دوره میانه تاریخ ادبیات ترک، یعنی از قرن 11 میلادی تا دوره تنظیمات (نیمه قرن نوزدهم میلادی) است.
آثار گرانبها و نسخ خطی فارسی بسیار ارزنده موجود در کتابخانه های ترکیه، حکایت از حضور همه جانبه زبان و ادبیات و فرهنگ فارسی در این سرزمین دارد که این امر را میتوان مرهون رونق یافتن زبان فارسی بعنوان زبان ادبی دربار عثمانی و پدیدآمدن آثار فراوان فارسی توسط ایرانیان مهاجر و شاعران و نویسندگان ترک دانست. این مقاله با روش توصیفی و برپایه مطالعه کتابخانه ای به بررسی و موجودی نسخ دیوانهای خطی شاعران پارسی گوی در طی قرون 14 تا 17 میلادی در کتابخانه های ترکیه پرداخته است.