ارزیابی عملکرد مزرعه ای دروگر برنج خودگردان و موتوری پشتی و مقایسه آنها با برداشت دستی در استان گیلان

توسعه دروگرهای مناسب در برداشت مکانیزه برنج به منظور کاهش هزینه ها و ضایعات، اهمیت زیادی دارد. در این تحقیق، عملکرد مزرعه ای دو نوع دروگر برنج خودگردان و موتوری پشتی با روش دستی برداشت ارزیابی شده است. آزمایش در قالب کرت های خرد شده با عامل اصلی رقم برنج در دو سطح (هاشمی و خزر) و عامل فرعی روش برداشت در سه سطح بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در موسسه تحقیقات برنج کشور اجرا شد. نتایج نشان می دهد که ظرفیت مزرعه ای موثر دروگر خودگردان (0/237 هکتار بر ساعت) و دروگر موتوری پشتی (0/048 هکتار بر ساعت) به طور معنی دار (P<0.01) بیشتر از ظرفیت مزرعه ای موثر روش برداشت دستی (0/0083 هکتار بر ساعت) است. مدت زمان برداشت برنج در روش دستی به طور میانگین 119/71ساعت، در دروگر خودگردان 4/22 ساعت و دروگر موتوری پشتی 20/74ساعت به ازای هر هکتار تعیین شده است. تعداد کارگر در روش دستی 159/7نفر ساعت بر هکتار و در برداشت با دروگر خودگردان و موتوری پشتی به ترتیب 52/22و 68/74نفر ساعت بر هکتار به دست آمده است. ضایعات برداشت در دروگر خودگردان، موتوری پشتی و روش دستی به ترتیب 2/42، 2/58 و 2/18 درصد برآورد شده است. صرفه جویی خالص ناشی از کاربرد دروگر خودگردان و موتوری پشتی، در مقایسه با روش دستی، به ترتیب 7940728 و 4444297 ریال بر هکتار ارزیابی شده است. نقطه سر به سر برای دروگر موتوری پشتی و دروگر خودگردان به ترتیب 2/00 و 11/42هکتار بر سال تعیین شده است.