ماهیت معاد باوری در سبک زندگی فردی مبتنی بر قرآن و دعای کمیل

یکی از بنیادی ترین باورهای دینی «باور به معاد» است. باور به زنده شدن پس از مرگ ظاهری و حیات دوباره نه تنها ریشه در فطرت انسان ها دارد بلکه در سرلوحه برنامه های فرهنگی و تبلیغی پیامبران الهی و ائمه معصومین         (علیه السلام) قرار داشته است. این باور دینی، آثار بسیار سازنده و مثبتی در زندگی فردی و اجتماعی انسان بر جای گذاشته و زمینه را برای تربیت نفوس انسانی فراهم می سازد. آموزه های دین به عنوان ابزار جامع هدایت و راهبری بشر، در بسیاری از موارد، حاکم بر باورها، ارزش ها و هنجارهای لازم برای جهت دهی و الگو بخشی به رفتار و کنش انسانی است دعا و نقش آن در تحقق سبک زندگی در فرهنگ مسلمین، مخصوصا مذهب شیعه، یکی از مهم ترین مولفه های فرهنگی محسوب می شود. محتوای ادعیه ماثوره که از سوی ائمه معصومین (علیه السلام) صادر گردیده است علاوه بر اینکه روح بخش و معنویت افزاست، خود ارائه دهنده سبک زندگی نیز می باشد. دعای کمیل از منابع بی بدیلی است که در این برخورد می تواند منبع جستاری عظیم باشد. این نوشتار موجز در راستای همین دغدغه تنظیم گردیده است و با بهره گیری از روش تحلیلی و توصیفی به روش اسنادی در منابع قرآنی و آیات و روایات به بررسی مفهوم معاد باوری، ضرورت توجه به معاد باوری و التزام به آن ها و آثار معاد باوری با توجه به فرازهای دعای کمیل و قرآن در ایجاد سبک زندگی فردی پرداخته است.