اثر زغال زیستی تهیه شده از بقایای کشاورزی در دماهای متفاوت بر برخی ویژگی های شیمیایی یک خاک آهکی و غلظت سدیم و پتاسیم در گیاه ذرت (zeamays)

زغال زیستی یک ماده جامد غنی از کربن است که حاصل حرارت دهی زیست توده های گیاهی و بقایای کشاورزی در شرایط اکسیژن محدود می باشد. اثرات زغال زیستی در خاک بستگی به دمای گرماکافت و نوع ماده اولیه مورد استفاده در تولید زغال زیستی دارد. به منظور بررسی تاثیر زغال زیستی حاصل از بقایای کشاورزی در دماهای متفاوت گرماکافت بر ویژگی های خاک، وضعیت کاتیون ها و آنیون های خاک و غلظت سدیم و پتاسیم در گیاه ذرت، آزمایشی گلخانه ای به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در 4 تکرار به اجرا درآمد. تیمارها شامل نوع زغال زیستی (بیوچارهای بقایای برنج، بقایای پنبه و بقایای کلزا)، دمای گرماکافت (350 و 700 درجه سلسیوس) و مقدار زغال زیستی (0 ، 2 و 5 درصد وزنی/وزنی) بودند. نتایج نشان داد که همه بیوچارها سبب افزایش قابلیت هدایت الکتریکی خاک شدند. حداقل مقدار pH در خاک در تیمار زغال زیستی تهیه شده از بقایای برنج و بیشترین pH در خاک در تیمار زغال زیستی تولید شده از پنبه به دست آمد. افزایش دمای گرماکافت از 350 به 700 درجه سلسیوس سبب افزایش معنی دار pH در خاک شد. بیشترین مقادیر سدیم، کلسیم، منیزیم، کلر و بیکربنات در خاک در دمای 350 درجه سلسیوس به دست آمد. بیشترین مقدار سدیم در برگ و ساقه ذرت در تیمار زغال زیستی حاصل از بقایای برنج بهدست آمد درحالیکه در مورد پتاسیم برگ و ساقه، زغال زیستی تهیه شده از بقایای کلزا بیشترین افزایش را داشت. دمای تولید زغال زیستی تنها بر مقدار سدیم برگ اثر معنی داری در سطح 5 % داشت. دمای گرماگافت و نوع ماده خام اولیه فاکتورهای مهمی هستند که ویژگی های شیمیایی زغال زیستی و متعاقب آن ویژگی های خاک را متاثر می سازد.