نقد کتاب پژوهشی (ادبیات)/ الگوهای خوانش در کتاب اندک گستاخ و بیش مودب در حضرت مثنوی

فرامتن ها به دو شکل تفسیری و انتقادی در پیرامون متن ها شکل گرفته، در رواج، تثبیت یا تحریف نظم دانایی سامان یافته در آن ها نقش چشمگیری دارند. بر همین اساس حتی آن دسته از فرامتن هایی را که از سر تفنن یا نوعی همدلی تولید شده اند، نمی توان نادیده گرفت. کتاب اندک گستاخ و بیش مودب در حضرت مثنوی در مقام فرامتن با ادعای مواجهه سه گانه با مثنوی و مولوی -همدلی، بازخوانی امروزی و مناقشه- تعدادی از موضوع های مثنوی را شرح و تفسیر کرده است. به منظور تبیین بدخوانی های نوشتار حاضر، الگوهای خوانش در کتاب مذکور باتوجه به اصول عام خوانش و ادعای روش شناختی مولف بررسی و نقد شده است. نتیجه نشان می دهد که کتاب حاضر به رغم برخی از جذابیت های ظاهری که در آن دیده می شود، حاوی ضعف هایی همچون بافت زدایی اعم از نادیده انگاری موضوع یا خلط حوزه های معرفتی، عدول از شرط گفت و گوی حال با سنت یا گذشته، تعمیم و کلی گویی و نیز زبان ورزی ناپخته است که هرکدام به مثابه وجوهی از کم خوانی یا زیادخوانی می تواند، منجر به بدفهمی برخی از خواننده -مخاطبان شود.