تقابل و تعامل با دیگری در شاهنامه فردوسی از منظر نشانه شناسی فرهنگی (از گیومرت تا فریدون)

این مقاله موضوع تقابل و تعامل فرهنگی را از منظر نشانه ‏شناسی فرهنگی، در بخش اساطیری، مورد بررسی قرار می‏دهد. در ابتدا مفاهیمی هم‎‏چون «خود و دیگری»، «طرد و جذب»، «آرامش و آشوب» و «سپهر فرهنگی» که از مفاهیم بنیادین نشانه ‏شناسی فرهنگی به شمار می‏آیند، به کوتاهی توضیح داده می‏شود. سپس با تکیه بر متن، مصادیق این مفاهیم، تحلیل و تشریح می‏گردد. روش پژوهش توصیفی - تحلیلی و برمبنای نظریه ‏های نشانه‏ شناسی فرهنگی است و نتایج نشان می‏دهد که بنابر متن  فردوسی، فرهنگ ایرانی بنابه دلایل گوناگون، فرهنگی پذیرا بوده و در شرایط مختلف با دیگران نه فقط تقابل بل که تعامل هم داشته و از قدرت جذب و ترکیب قابل توجهی برخوردار بوده است، اما همواره به ثبات و تکرار چرخه‏وار بر مبنای «سپهر فرهنگی» نهادینه ‏شده در آن، روی خوش نشان داده و از تغییر بنیادین روی گردان بوده است.