تقابل و تعامل سلطنت و حکومت از دیدگاه محقق سبزواری و شاه عباس اول صفوی

یکی از مهمترین دوره های تاریخی تمدن ایران، حکومت صفویه (1501 تا 1736 م) است. دوره صفویه برخلاف برخی تلاشها، سرآغاز گفتمانهای جدیدی در تاریخ ایران است. سلاطین صفوی با پشتوانه تیغ های برنده نیروهای خود به قدرت رسیدند، ولی در ادامه در پویشی عقلانی برای توجیه دو نیاز بنیادین آنان یعنی عنصر مشروعیت و قانون در ساختار اساسی دولت تن به اندیشه های سیاسی علمای طراز اول شیعه در دوره خود دادند. سلسله صفویه در زمان شاه عباس یکم شاهد ساخت اندیشه سیاسی جدیدی است که با استفاده از اندیشمندان عصر خود بر اساس الگوی کهن ایرانی انجام و تا پایان پادشاهی وی تقریبا پایدار ماند. در این پژوهش عوامل، نتایج و اندیشه اصلاح گرایانه محقق سبزواری بررسی میگردد و با استفاده از روش توصیفی، تحلیلی و با اتکا بر منابع اصلی، تاثیر اندیشه ایشان در حکومتداری شاه عباس صفوی بررسی میگردد.