خوانشی آدلری از داستان «خلیل کافر» اثر جبران خلیل جبران (آسیب نگاری روان خلیل)

آلفرد آدلر (1870-1937م)، روانکاو و بنیانگذار مکتبی به نام «روان شناسی فردنگر» در سده بیستم است که با تاکید بر جنبه اجتماعی بودن انسان، اعمال و رفتار وی را زاییده کشش های اجتماعی می داند و در راستای چنین بینشی، شخصیت وی را بر پایه مفاهیمی همچون «احساس حقارت»، «خودآگاهی»، «غایت نگری» و... مورد واکاوی قرار می دهد. پژوهش حاضر با توجه به ظرفیت های روان شناختی داستان «خلیل کافر» اثر جبران خلیل جبران بر آن است تا با روش توصیف و تحلیل محتوا، شخصیت «خلیل» را بر مبنای اصول نظریه آدلر بررسی و تحلیل نماید. یافته ها گویای آن است که جبران نیز به نقش اثرگذار اصول آدلری به ویژه اصل بنیادین «احساس حقارت» در شکل گیری و اعتلای شخصیت هر فرد معتقد است. از این رو با انتقال اندیشه ها و عقایدش در این باب، می کوشد که در حقیقت با پردازش روانی شخصیت جهادی «خلیل»، مردم ناآگاه لبنان را در فضای دل مرده و استبداد زده جامعه کلیسایی به جنبش و پویایی وادارد و از این رهگذر، کارکرد داده های روانشناختی را در انتقال بهتر معنا در حوزه ادبیات داستانی به نمایش گذارد.