ارتقا تولید تاکسول از طریق کاربرد ترکیبی از اسیدهای آمینه و کیتوزان در کشت تعلیق سلولی سرخدار (Taxus baccata L.)

تاکسول (Paclitaxal) به منظور کنترل طیف گسترده ای از سرطان ها توصیه می شود. سرخدار (Taxus baccata L.) منشا اولیه و طبیعی تاکسول است.

با توجه به محدودیت شدید در برش سرخدار، روش جایگزین برای تولید تاکسول استفاده از روش کشت درون شیشه ای است. در اینجا، برای اولین بار اثر ترکیبی از اسیدهای آمینه به عنوان الیسیتور به همراه کیتوزان در کشت تعلیق سلولی سرخدار برای افزایش تولید تاکسول مورد برسی قرار گرفته است.

برگ های جوان سرخدار به عنوان ریزنمونه در تیمارهای مختلف القای کالوس کشت شدند. کالوس ها به دست آمده از بهترین تیمار کالزایی به کشت های تعلیق سلولی که دارای کیتوزان و ترکیت اسیدهای آمینه به تنهایی و یا در ترکیب با یکدیگر بودند، منتقل شدند. میزان تاکسول در تیمارها با استفاده از روش کروماتوگرافی مایع با کارایی بالا اندازه گیری شد.

محیط کشت MS به همراه 2،4-D به میزان دو میلی گرم در لیتر و NAA به میزان یک میلی گرم در لیتر، بهترین تیمار از نظر درصد کازایی (100 درصد)، وزن تر (495 میلی گرم) و وزن خشک (272 میلی گرم) بود. همچنین، آنالیز HPLC حداکثر تولید کالوس در محیط کشت MS به همراه 2 میلی لیتر در لیتر از ترکیب اسیدهای آمینه و 10 میلی گرم در لیتر کیتوزان را تایید کرد.

نتیجه گیری: 

استفاده از ترکیب اسیدهای آمینه به عنوان الیسیتور همراه با کیتوزان به منظور افزایش تولید تاکسول در کشت تعلیق سلولی پیشنهاد می شود.