تعیین قدرت پیشگویی کنندگی شاخص حجم شکمی در مقایسه با سایر شاخص های آنتروپومتریک و ارتباط آن با فاکتورهای خطر بیماری های قلبی و عروقی

شیوع روز افزون چاقی با افزایش بروز برخی از عوامل خطر بیماری های قلبی و عروقی در ارتباط می باشد، هدف از مطالعه حاضر، تعیین قدرت پیشگویی کنندگی شاخص حجم شکمی در مقایسه با سایر شاخص های آنتروپومتریک  و ارتباط آن ها با فاکتور های خطر بیماری گرفتگی عروق کرونر قلبی می باشد.

مواد و روش ها:

 این مطالعه از نوع مقطعی با تعداد 300 شرکت کننده و با محدوده سنی 18-60 سال می باشد. شاخص های آنتروپومتریک در بیماران مطابق با روش های استاندارد اندازه گیری شدند؛ همچنین نمونه های خون ناشتا جهت اندازه گیری فاکتورهای بیوشیمیایی در این بیماران جمع آوری گردید. بر اساس گزارش آنژیوگرافی، شرکت کنندگان به دو دسته با یا بدون گرفتگی عروق کرونر قلب تقسیم شدند. جهت تعیین ارتباط از ضریب همبستگی پیرسون و برای تعیین حساسیت و ویژگی و بهترین نقطه برش (cut off point) شاخص ها، از منحنی ROC (Receiver-operating characteristic curve) استفاده شد.

یافته ها :

 از تعداد 300 شرکت کننده، 231 نفر مبتلا به گرفتگی عروق کرونر و 68 نفر فاقد گرفتگی در عروق خود بودند. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که، شاخص حجم شکمی دارای ارتباط منفی معنی داری با شاخص HDL-c و  معنی دار و مثبت با نسبت های TG/HDL-c، TC/HDL-c و LDL-c/HDl-c می باشد. از سوی دیگر نشان داده شد که شاخص حجم شکمی دارای بالاترین سطح زیر نمودار (722/0) و شاخص دور کمر به باسن کمترین مقدار را دارا می باشد (528/0).

نتایج حاصله بیان می دارد که چاقی شکمی عامل خطر مهمی برای بروز و گسترش بیماری های قلبی عروقی بوده و استفاده از شاخص حجم شکمی،  جهت شناسایی افراد در معرض خطر برای جلوگیری از پیشرفت بیماری کمک کننده می باشد.