مقایسه اثربخشی پروتکل های گرم کردن ایستا، پویا و برنامه پیشگیری از آسیب بر والگوس زانو حین فرود دراپ و آزمون لی لی تک پایی در مردان ورزشکار 25-18 سال

هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثربخشی پروتکل های گرم کردن ایستا، پویا و پیشگیری از آسیب بر ولگوس زانو حین فرود دراپ و نمرات آزمون لی لی تک پایی در مردان ورزشکار 18-25 سال بود.

از بین دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی 36 نفر ورزشکار بر اساس معیارهای ورودی انتخاب شده و بصورت تصادفی به سه گروه گرم کردن ایستا (12 نفر)، گرم کردن پویا (12 نفر) و برنامه پیشگیری از آسیب (12 نفر) تقسیم بندی شدند. جهت ارزیابی عملکرد و زاویه والگوس زانو از آزمون های لی لی تک پایی و سیستم آنالیز سه بعدی حرکت استفاده گردید. پس از پیش آزمون، هر کدام از سه پروتکل گرم کردن به مدت 10 تا 15 دقیقه انجام و پس از آن پس آزمون انجام گرفت. به منظور مقایسه بین گروهی از آزمون کوواریانس و آزمون تعقیبی LSD و برای بررسی درون گروهی از آزمون تی وابسته در سطح معناداری 05/0 استفاده شد.

نتایج آزمون کوواریانس نشان داد که بین گروه ها در متغیرهای لی لی تک پایی و والگوس زانو اختلاف معنی داری وجود دارد (001/0=P). نتایج آزمون t وابسته نشان داد که تغییرات متغیر لی لی تک پایی در گروه های گرم کردن ایستا (03/0=P) و برنامه پیشگیری از آسیب (001/0=P) و متغیر والگوس زانو در گروه های گرم کردن ایستا (001/0=P) و برنامه پیشگیری از آسیب (001/0=P) معنی دار، اما در گروه گرم کردن پویا معنی دار نبودند (05/0≤P).

با توجه به نتایج، برنامه پیشگیری از آسیب می تواند تکنیک فرود دراپ را بهبود بخشد بدون اینکه اختلالی در عملکرد ورزشکاران ایجاد کند که احتمالا این برنامه موثرتر از هر دو پروتکل گرم کردن ایستا و پویا در آماده سازی ورزشکاران برای مسابقات باشد.