تاب آوری مراقبین خانوادگی سالمندان مبتلا به بیماریهای مزمن شهر تهران 1398

مراقبین خانوادگی از اولین و مهمترین اعضای درگیر در امر پی گیری درمان و مراقبت از سالمندان به شمار می روند. شناخت میزان تاب آوری و عوامل موثر بر آن می تواند در برنامه ریزی حمایتی از مراقبین خانوادگی و حفظ سلامت آنان تاثیر گذار باشد.

این مطالعه با هدف تعیین تاب آوری مراقبین خانوادگی سالمندان مبتلا به بیماری های مزمن شهر تهران انجام شد.

این پژوهش توصیفی مقطعی در سال 1398 بر روی 110 نفر از مراقبین بیماران سالمند مبتلا به بیماری های مزمن بستری در مراکز درمانی دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران انجام شد. سالمندانی که از نظر انجام فعالیت های روزانه زندگی نمره مساوی یا کمتر از 11 را کسب کرده بودند. بیماران و مراقبین به صورت در دسترس، بر اساس معیار ورود به مطالعه انتخاب شدند. داده ها با استفاده از فرم اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه فعالیت های روزانه زندگی و پرسشنامه تاب آوری (CONNOR-DAVIDSON) گردآوری و بوسیله آمارهای توصیفی و آزمون های آماری استنباطی و با استفاده از نرم افزار  SPSS نسخه 22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

میانگین سنی سالمندان تحت مراقبت (23/9 ±37/77) بود. 61نفر(5/55 درصد) از سالمندان از نظر انجام فعالیت های روزانه زندگی نیازمند کمک و 49نفر(5/45%) وابسته بودند. از 110نفر مراقب،83نفر (5/75 درصد) زن و 27نفر (5/24%) مرد با میانگین سنی (71/10±03/47) بودند. تاب آوری مراقبین در حد خوب با میانگین و انحراف معیار (27/16±87/66) به دست آمد. بین نمره تاب آوری مراقبین با سن و میزان ADL سالمندان، ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت(050/0>p). همچنین بین میانگین نمره تاب آوری در سطوح مختلف مشخصات جمعیت شناختی مراقبین تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد(050/0>p).

تاب آوری مراقبین خانوادگی در محدوده خوب و بالاتر از خط برش و مستقل از مشخصات جمعیت شناختی مراقبین و همچنین مستقل از ویژگی های متفاوت سالمندان بود. پیشنهاد می شود، حمایت بیشتری از مراقبین خانوادگی صورت گیرد تا تاب آوری آنها در مراقبت از سالمندان مبتلا به بیماری های مزمن افزایش یابد.