کانون روایت در رمان«بطله کربلاء» عایشه عبدالرحمن بر اساس نظریه ژرار ژنت

کنش روایتگری و کانون روایت یکی از مباحث مهمی است که در دهه های اخیر مورد توجه روایت شناسان مختلف قرار گرفته است. از آن جمله «ژرار ژنت» نظریه پرداز معروف فرانسوی می باشد که به ارایه طرحی کامل و جامع جهت بررسی متون روایی پرداخته است. وی در نظریه خود به جایگاه راوی در روایت و چگونگی مورد مشاهده و ارزیابی واقع شدن افراد و وقایع داستانی می پردازد. به عبارتی تمرکز ژنت بر تمایز میان دیدن وگفتن در روایت است، مساله ای که در زاویه دید نادیده گرفته شده؛ از این رو نوشتار حاضر درنظردارد با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی ، رمان بطله کربلاء نوشته عایشه عبدالرحمن را بر اساس نظریه کانونی سازی ژنت بررسی کند. هدف این پژوهش سنجش میزان بهره مندی داستان از اصول روایی و شیوه های مختلف کانونی سازی جهت انتقال افکار و اندیشه های نویسنده و ارایه فضایی واقعی و ملموس از واقعه عاشوراست. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که نویسنده با بهر ه گیری از راوی دانای کل و دیگر کانونی سازی ها به شکل ترکیبی در ارایه روایتی زنده و پویا و متناسب با محتوای واقع گرایانه آن موفق بوده است.