رهایش عملکرد بالای داروی ضدسرطان دوکسوروبیسین با استفاده از نانوالیاف سیلیکای اصلاح شده

داروی دوکسوروبایسین، که برای درمان تومورهای بدخیم سرطان استفاده می شود، دارای سمیت بالایی است، که با کنترل رهایش دارو در زمان و مکان مناسب به سلول های تومور، می توان شاهد کاهش سمیت داروی آزاد شده و اثرات جانبی بود. در این پژوهش، به بررسی رهایش داروی دوکسوروبایسین از نانوالیاف SiO2/DOX در شرایط آزمایشگاهی پرداختیم. نانوالیاف حاصل از نانوذرات SiO2/DOX به روش الکتروریسی، برای بررسی رهایش داروی ضدسرطانی دوکسوروبایسین استفاده شد. با استفاده از آنالیزهای پراش پرتوایکس (XRD)، الگوی پراش نانوالیاف SiO2/DOX، دارای ماهیت آمورف برای SiO2 است. میکروسکوپ الکترون روبشی انتشار میدان (FESEM)، قطر و طول تقریبی نانوالیاف را به ترتیب 400-300 نانومتر و چند ده میکرومتر نشان داد. بر مبنای آنالیز طیف سنجی پراش انرژی ایکس (EDX)، 18/30 % اتم سیلیکون، 84/31 % اتم اکسیژن، 83/29 % اتم کربن، 41/4 % اتم نیتروژن و 75/3 % اتم کلر در نمونه ها وجود دارد. آنالیز Xmap توزیع همگنی از اتم های سیلیکون، اکسیژن، کربن، کلر و نیتروژن را در نانوالیاف نشان می دهد. گونه‎ های عاملی و پیوندهای شیمیایی نانوالیاف با آنالیز طیف سنجی مادون قرمز تبدیل فوریه (FT-IR) آشکارسازی شد و نشان داد که سیلیکون دارای قله هایی درcm-1 1090، 804 مربوط به کشش نامتقارن و کشش متقارن در پیوند Si -O- Si می باشد، ارتعاشاتی از Si - OH در محدوده 3200 و 3600 ظاهر شد. نتایج نشان دهنده رهایش آهسته و پیوسته ای از دارو در شرایط آزمایشگاهی و در دمای 37 سلسیوس و 4/5pH= می باشد، که می توان از SiO2/DOX به عنوان حامل دارو در سیستم های درمان هدفمند داروهای ضدسرطان استفاده کرد.