سامانه و کیوسک هوشمند شهری اشتراک گذاری پوشاک؛ مدلی برای احیاء و ارتقاء فرهنگ بخشش ایرانیان

مد و فشن با تکیه بر ابعاد روانی کاربران و خلق امکان های متعدد برای بیان های شخصی افراد توانسته است ضمن تامین نیازهای کاربران به پوشش، هویت، جایگاه اجتماعی، سبک زندگی و نظایر این ها، به یکی از سودآورترین بازارهای عصر حاضر تبدیل شود. لیکن در مقابل، از نظر آلایندگی منابع آب جهان، بعد از کشاورزی، معدن و حمل ونقل زمینی، رتبه چهارم را از آن خود بسازد. به عبارت بهتر، پوشاک به تیغ دو لبه ای تبدیل شده که از یک سو، برای خلق و دفاع از حریم هویت شخصی و اجتماعی کاربران خود تیغ می کشد و از سوی دیگر، تیغ به رخ هستی کشیده، محیط زیست ایشان را نیز سخت آزرده ساخته است. دیر یا زود، این زیست دوگانه و متنافر صنعت مد باید متوقف یا محدود شود. یکی از مسیرهای ممکن در محدود ساختن اثرات مخرب زیست-محیطی صنعت مد، استقرار فرهنگ بخشش و دگریاری در راستای تامین نیازهای پوشاک افراد تهیدست در بستر زندگی شهری مدرن است؛ جایی که حلقه های سنتی زنجیره تعاملات اجتماعی آشنایان شکسته شده، شهروندان بدون آگاهی از توانمندی ها و نیازهای سایر شهروندان در آن زندگی می کنند. در این پژوهش، از مرور ادبیات مرتبط با موضوع به شیوه توصیفی-تحلیلی استفاده و پیشنهاد شده که سامانه های هوشمند شهری می توانند به جایگزینی از آشنایان در جوامع سنتی (حلقه های تعاملی)، نقش رنگ پریده اطمینان بین فردی را پررنگ و تامین نیازهای ایشان به پوشاک را فراهم آورده، گامی در راستای کاهش فشار بر بخش تولید پوشاک، توقف یا ایجاد محدودیت برای مدهای سریع و زودگذر و البته حذف یا محدود ساختن پوشاک های کم کیفیت محسوب شود. از این طریق، می توان مدعی شد که تیوری اقتصاد سرریز[i] بر پایه فرهنگ دگریاری و بخشش  را که از مصادیق فرهنگی ایرانیان است بازتعریف کرده ایم. در این مقاله، چارچوبی برای استقرار فرهنگی تیوری سرریز از طریق سامانه مبلمان هوشمند شهری اشتراک گذاری پوشاک از طریق کیوسک های مبادله معرفی می شود. به عبارت دیگر، در فضای شهری مدرن که افراد هیچ شناختی از یکدیگر ندارند اشتراک گذاری پوشاک باید از زمینه «بسته، سنتی و آشنا» به زمینه «باز، مدرن و ناآشنا ولی مطمین» تغییر وضعیت دهد.