اثربخشی معنا درمانی بر شفقت بر خود و امید به زندگی در زنان مبتلا به افسردگی

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی معنا درمانی بر شفقت بر خود و امید به زندگی در زنان مبتلا به افسردگی بود.

پژوهش حاضر نیمه تجربی با گروه آزمایش و گواه و طرح پیش آزمون، پس آزمون بود. جامعه این پژوهش زنان افسرده مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقه 5 تهران در سال 1393 بود که پس از انجام مصاحبه بالینی و اجرای آزمون افسردگی بک و بر اساس روش نمونه گیری هدفمند از بین جامعه مورد نظر 36 زن انتخاب و به صورت گزینش تصادفی در دو گروه آزمایش (16 زن) و گواه (16 زن) قرار گرفتند. زنان گروه آزمایش به مدت 10 جلسه، به صورت هفته ای یک جلسه 90 دقیقه ای وارد این درمان شدند؛ پس از اتمام 10 جلسه درمان، بار دیگر هر دو گروه با استفاده از پرسشنامه های افسردگی بک، شفقت بر خود (نف،2003) و امید اسنایدر (1991) آزمون شدند. برای تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده از تحلیل کوواریانس استفاده شد.

یافته ها:

 نتایج نشان داد که مداخله معنا درمانی در زنان افسرده میزان امید به زندگی (71/8=F، 006/0=P) و شفقت به خود (07/5=F، 031/0=P) را افزایش و میزان افسردگی (44/21=F، 001/0=P) را کاهش داده است.

نتیجه گیری:

 بر اساس یافته ها می توان نتیجه گیری کرد که برنامه معنا درمانی می تواند میزان امید به زندگی و شفقت به خود را در زنان افسرده خانه دار افزایش دهد.