روش شناسی و مدل عملیاتی مبتنی بر فناوری زیستی در مهار خوردگی شناورها و سازه های دریایی

خوردگی در محیط آب از سه منظر خوردگی فیزیکی، شیمایی و بیولوژیکی قابل بررسی است. حدود 45 درصد خوردگی ها توسط میکروارگانیسم های زنده، جلبک ها، لارو بارناکل ها و سایر آبزیان زنده اتفاق می افتد. بیوفولینگ یا انباشت رسوبات زیستی با تشکیل یک لایه چسبنده بر روی شناورها و سازه های دریایی به نام بیوفیلم آغاز می شود. مشکلات اقتصادی، اجتماعی و بهداشتی از مهمترین اثرات نامطلوب خوردگی است. در این مقاله مروری با استفاده از کلمات کلیدی مرتبط، از پایگاه های علمی معتبر مانند Science Direct، Springer و Google Scholar با قالب "Narrative Review article(s) " ،" Review of the literature وarticle(s)" review" " جستجو انجام شده و مطالب مورد بررسی قرار گرفته است. برای مهار خوردگی روش های مختلف شیمیایی و فیزیکی مورد بررسی قرار گرفته است؛ اما از منظر زیستی توجه چندانی به آن نشده است. از مهم ترین روش های مهار خوردگی زیستی می توان استفاده از باکتری های احیاکننده نیترات، تکنیک فاژنمایی، استفاده از باکتریوفاژ و نیز استفاده از برخی میکرورگانیسم ها اشاره نمود. در این تحقیق با استفاده از تکنیک های تخصصی و به کمک علوم شیمی، مهندسی ژنتیک، سلولی مولکولی و بیوتکنولوژی نقشه راه کنترل بیوفولینگ که منجر به مهار خوردگی می شود، پیشنهاد شده است. در صورت انجام عملی این تحقیق، با هزینه ای بسیار کمتر از روش های سنتی، خوردگی کنترل خواهد شد.