مقایسه تطبیقی ظهور ملی گرایی در ایران و ژاپن

با رشد امپریالیسم و گسترش آن به سوی شرق در قرن نوزدهم میلادی، به ترتیب با فاصله ای تقریبا پنجاه ساله، ایران و ژاپن/نیهون را نیز درنوردید. دو کشور تا آن زمان در ساختاری کاملا سنتی با حداقل تاثیرپذیری از غرب به سر می بردند. با فشار روزافزون امپریالیسم از خارج، دولت های این دو کشور دست به مجموعه نوسازی ها و اصلاحات عموما نظامی زدند. هرچند این فعالیت ها، محدود و کندتر از آن بود که بتواند خطرهای جدی امپراتوری های غرب را خنثی یا ضعیف کند؛ اما با برخورد منفی مردم و به خصوص بانیان ادامه سنت در جامعه روبه رو شدند. به دلیل پیشروی هر چه بیشتر امپریالیسم و تغییرناپذیری ذات کاملا استبدادی دولت های سنتی این دو کشور، درگیری های سیاسی و اجتماعی افزایش یافت و سلسله تمهیدهای دولتی و خطرهای غربی باعث شکل گیری نیروی مخالف متحد و وقوع انقلابی شد که نمادی از تاسیس ملت کشور بود؛ بنابراین، هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر امپریالیسم بر دو امپراتوری کهن با فرهنگ های کاملا متفاوت است. پرسش اصلی این است که چطور چنین فشاری از طریق اعتقادهای آیینی، اتحاد میهنی ایجاد کرد و به انقلاب منتهی شد.