تحلیل تاب آوری اقلیمی تابش در طراحی اقلیمی شهرهای ساحلی مازندران، نمونه موردی: شهر ساحلی نور

کاربرد اصول و روش های طراحی اقلیمی با استفاده از منابع تجدیدپذیر برای ایجاد تاب آوری اقلیمی، کارآمدترین مهندسی ساخت است که منجر به کاهش آسیب پذیری، افزایش سازگاری اقلیمی و آسایش اقلیمی می شود. از این رو؛ تاب آوری اقلیمی ساختمان های ساحلی در مقابل تابش، که موجب تامین نور روزانه، آسایش حرارتی و کنترل انرژی در فضای داخلی می شود، درسطوح و پوسته مهم و با ساعت و عمق تابش مرتبط است. هدف از این پژوهش مطالعه و تحلیل نحوه ایجاد تا ب آوری اقلیمی در ساختمان های شهرهای ساحلی مازندران به ویژه در شهر ساحلی نور است. روش این پژوهش توصیفی تحلیلی است که از نظر هدف، کاربردی و با توجه به داده و مدل خروجی از لحاظ اجرا تحقیقی است. .ابزار پژوهش، داده های سنوپتیکی در بازه زمانی (1398-1364) و نرم افزار اکوتکت.2011 است. تحلیل داده ها از نوع تالیف آماری که داده ها در جدول تنظیم و به شکل مدل و دیاگرام ارایه شده است. نتایج یافته‎های سینوپتیکی و تحلیل نرم افزار اکوتکت در شهر ساحلی نور نشان می دهد، منطقه دارای 1883.2 ساعت تابش با ضریب 500 وات بر متر مربع است. چگالی تابش روزانه 79 درصد بر ساختمان است که 5/2 درصد آن تابش مستقیم است. مناسب ترین جهات تابش، جنوبی، جنوب‎شرقی و شرقی و نامناسب ترین جهت غربی است. سازگاری دما و تهویه برای تعویض هوا هر ساعت 24/2 وات بر متر مربع است. نوع شاخص تاب آوری اقلیمی منطقه سازگاری غیر فعال با شیب رگرسیون 93/0 می‎باشد که در بحران های اقلیمی توانایی بازگشت به حالت اولیه را دارد. . مناسب ترین نوع طراحی برای شهر ساحلی نور، تکنیک طراحی غیر فعال از جمله: توجه به جرم حرارتی، برودت تبخیری مستقیم ،غیرمستقیم، گرمایش غیر فعال تابشی، تهویه شبانه و طبیعی است. برای بهره تابشی بیشتر نیز، کاربرد تکنیک فعال در طراحی فضاهای مسکونی با نما و سقف خورشیدی با زاویه شیب 46 تا 51 درجه به سمت جنوب و جنوب‎غربی ساختمان مناسب است.