بررسی جامعه شناختی ورود زیست فناوری های باروری به مقوله مادری

تجربه مادری در زنان نابارور، تجربه ای یکپارچه نیست و می توان آن را به سه گونه مادری اجتماعی، بیولوژیک و ژنتیک تقسیم بندی کرد که در هریک از روش های درمان ناباروری، ابعاد یکپارچه این تجربه، مخدوش می گردد. این مقاله به ابعاد اجتماعی ورود زیست فناوری های کمک باروری به مقوله مادری می پردازد. بدین ترتیب، درمان هایی که در آن شخص سوم به فرآیند درمان وارد می شوند، واجد ابعاد اجتماعی پیچیده تری نسبت به درمان های بدون نیاز به شخص سوم است. در این مقاله به بررسی «زیست فناوری های باروری به مثابه تجربه درد»، بسط و تحلیل موضوع «واسطه گری در اهدا» و «دلایل و انگیزه های اهدا و تبعات اجتماعی آن» پرداخته شده است. در پایان این مقاله نتیجه می گیرد که در درمان های ناباروری چه با منشا زنانه و چه مردانه، علاوه بر آن که بار اصلی تبعات جسمانی درمان بر عهده زنان است، بار اجتماعی ورود زیست فناوری ها به مقوله درمان  نیز بیشتر زنان را متاثر می سازد. بنابراین آن چه پدیده زنانه بودن مادری قلمداد می شود، در درمان های ناباروری نیزنمود دارد. بااین وجود باتوجه به کنترل بیشتر مردان بر منابعاقتصادی خانواده، در بسیاری موارد، تصمیم گیری نهایی در خصوص آغاز یا تداوم فرآیند درمان از طریق زیست فناوری های باروری، با مردان است.