تحلیلی بر وضعیت پیادهراه ها در منطقه دوازده تهران با رویکرد بازآفرینی شهری

پیاده راه ابزاری برای فعالیت جمعی بخصوص در ارتباط با اقتصاد شهری، کیفیت محیطی و سلامت اجتماعی است. در همین راستا، یکی از اقداماتی که طی چندین سال گذشته در بازگرداندن اجزا و کارکردهای پیاده راها به مدار کارآمدی در اکثر کشورهای دنیا به کار گرفته شده است، بازآفرینی است. بازآفرینی مجموعه اقدامات هنرمندانه و اندیشیده شده ای است که باهدف دادن حیات مجدد به کارکردها و فضاهای شهری در سطوح گوناگون صورت می گیرد. هدف اصلی این پژوهش تحلیل وضعیت پیاده راه های موجود منطقه 12 تهران با رویکرد بازآفرینی شهری است.

پژوهش حاضر ازلحاظ هدف، کاربردی ازنظر روش، توصیفی- تحلیلی است. برای تجزیه وتحلیل یافته ها از نرم افزار SPSS و روش تاپسیس بهره گرفته شده است. در این پژوهش برای تعیین پایایی پرسشنامه از روش آزمون آلفای کرونباخ استفاده شده است؛ که مقدار ضریب آلفای کرونباخ پرسشنامه 0.858 بدست آمد است.

نتایج حاصل از آزمون T تک نمونه ای نشان می دهد که در بین ابعاد بازآفرینی بر اساس داده های حاصل از پرسشنامه، بعد اقتصادی در وضعیت مطلوب و بعد زیست محیطی کمترین امتیاز را در بین ابعاد بازآفرینی از دیدگاه شهروندان منطقه 12 کسب کرده است. از سوی دیگر بر اساس مدل تاپسیس پیاده راه های پانزده خرداد، باب همایون، ناصرخسرو در وضعیت مطلوب و پیاده راه های صف، صوراسرافیل، داور در این دو بعد عملکردی نیمه موفق و پیاده راه هفده شهریور با توجه به اینکه کاربری های اطراف پیاده راه غیرفعال شده و نفوذناپذیری و امنیت اجتماعی محور، حرکت سواره از میدان شهدا تا خیابان صفا بازگشایی شده است، می توان گفت این پیاده راه از لحاظ عملکردی ناموفق بوده است.

رویکرد پیاده راه سازی در منطقه 12 تهران صرفا کالبدی و اقتصادی محور می​باشد و نگرش های کل گرایی و اجتماع محور را به همراه ندارد. در همین راستا، رهیافت نوینی بنام بازآفرینی شهری باید در راستای چاره جویی ناپایداری های کنونی پیاده راه ها باشد.