بررسی میزان تحقق پذیری شاخص های حکمروایی خوب شهری با تاکید بر کیفیت زندگی شهری (مطالعه موردی مناطق 1، 7و22شهر تهران)

رشد شهری در قرن بیستم سهم جمعیت شهرنشین را به شدت افزایش داد وشهر نشینی را به شیوه غالب زندگی تبدیل کردامروزه با گسترش و پیچیدگی نظام شهری و شهرنشینی، دولت مردان و مسیولین دیگر به تنهایی قادر به کنترل و هدایت جوامع شهری و پاسخ به نیازهای روزافزون توسعه شهری نیستند. در این حالت فرایندی از همیاری دولت، بخش عمومی، جامعه مدنی و بخش خصوصی شکل می گیرد که حکمروایی شهری نامیده می شود. یکی از آثار حکمروانی خوب شهری را می توان در مفهوم قابل اندازه گیری شاخص های مربوط به کیفیت زندگی بررسی کرد. بنابراین هدف مقاله حاضردر ابتدا مختصات و ابعاد حکمروایی خوب شهری و کیفیت زندگی شهری بررسی وتبیین شد وسپس با استفاده از مدل «فرآیند سلسه مراتبی»  AHPدر مناطق یک، هفت و بیست و دو تهران این شاخص ها مورد ارزیابی قرار گرفت

 روش تحقیق در این پژوهش، توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر مطالعات اسنادی-کتابخانه ای وبراساس، بررسی های میدانی صورت گرفته است. سپس داده ها و اطلاعات اولیه طبقه بندی و به تبع آن مدل مفهومی AHP تهیه شد

 درمدلAHP مبتنی بر شاخص های استاندارد حکمروایی خوب شهری در سه منطقه مورد نظر این شاخص ها به 4 خوشه که هر کدام هم با 4 زیر معیار در نرم افزار Expert choice تولید شد

نتایج تحقیق نشان می دهدبا استفاده از مقایسات زوجی وتحلیل حساسیت وزن شاخص شفافیت153/0، وشاخص مشارکت080/0، شاخص پاسخگویی439/0 شاخص حاکمیت قانون 328/0 است. همچنین مقدار شاخص ناسازگاری نیز کمتر از 10/0 بوده و در سطح پذیرفته شده است. که وضعیت شاخص های حکمروایی به ترتیب اولویت مناطق 1، 22و7 تهران است.