نقش واسطه ای خودتمایزیافتگی، در رابطه بین سبک زندگی و تحمل پریشانی با تعارضات زناشویی زنان شاغل

پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش واسطه ای خود تمایزیافتگی در رابطه بین سبک زندگی و تحمل پریشانی با تعارضات زناشویی در زنان شاغل شهر استهبان انجام شد. روش پژوهش حاضر توصیفی- همبستگی از نوع معادلات ساختاری بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه زنان شاغل شهر استهبان در سال 1399 تشکیل دادند. از بین جامعه آماری 260 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای تک مرحله ای انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های تمایز خود اسکورن و اسمیت (2003)، تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005)، سبک زندگی اسمیت (2004)  و تعارض زناشویی ثنایی و همکاران (1378) استفاده شد. بعد از جمع آوری و استخراج داده ها، نمرات شرکت کنندگان با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر و به وسیله نرم افزار آماری spss-24 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های مسیرهای مستقیم پژوهش نشان داد که بین مولفه های سبک زندگی (سلامت محیطی، پیشگیری از حوادث، اجتناب از دارو و مواد، سلامت اجتماعی، سلامت معنوی، سلامت روان شناختی، پیشگیری از بیماری ها، کنترل وزن و تغذیه،  ورزش و تندرستی و سلامت جسمانی)، تحمل پریشانی (تحمل، ارزیابی، جذب و تنظیم) و خود تمایزیافتگی (واکنش هیجانی، موقعیت من، گسلش عاطفی و آمیختگی با دیگران) با تعارض زناشویی همبستگی منفی معناداری وجود دارد. همچنین نتایج فرضیه غیرمستقیم نشان داد که خود تمایزیافتگی در رابطه بین سبک زندگی و تحمل پریشانی با تعارضات زناشویی در زنان شاغل شهر استهبان نقش واسطه ای معناداری دارد.