تاثیر استفاده از سیلیسیم بر برخی از ویژگی های فیزیولوژیکی، عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان (.Helianthus.annus L) تحت سطوح مختلف رطوبتی

آب قابل دسترسی، عامل اصلی محدودکننده رشد و تولید محصول در مناطق خشک است. در این راستا به منظور بررسی تاثیر کاربرد سیلیسیم بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان تحت سطوح مختلف رطوبتی، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در شهر گناباد انجام شد. عامل اصلی آبیاری با سطوح مختلف رطوبتی بر اساس نیاز آبی شامل چهار سطح (سطح رطوبتی 100 درصد نیاز آبی، سطح رطوبتی 80 درصد نیاز آبی، سطح رطوبتی 60 درصد نیاز آبی و سطح رطوبتی 40 درصد نیاز آبی) و عامل فرعی زمان مصرف سیلیسیم در چهار سطح (بدون کاربرد (شاهد)، کاربرد در مرحله رویشی، کاربرد در مرحله زایشی، کاربرد در مرحله رویشی و زایشی) بود. نتایج آزمایش نشان داد که کاهش سطح رطوبتی از 100 درصد به 40 درصد نیاز آبی موجب کاهش قطر طبق، وزن خشک طبق، شاخص کلروفیل، محتوی نسبی رطوبت، تعداد دانه در طبق، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت، درصد و عملکرد روغن شد؛ به طوری که کمترین مقدار عملکرد دانه (8/1730 کیلوگرم در هکتار) و عملکرد بیولوژیک (21/10458 کیلوگرم در هکتار) در تیمار سطح رطوبتی40 درصد نیاز آبی به دست آمد. هم چنین کاربرد سیلیسیم تحت سطوح کم آبیاری بر اساس نیاز آبی باعث بهبود اثرات کاهش سطوح رطوبتی در صفات مورد بررسی شد. بیش ترین عملکرد دانه (96/7572 کیلوگرم در هکتار) در تیمار سطح رطوبتی 80 درصد نیاز آبی و کاربرد سیلیسیوم در مرحله رویشی و زایشی به دست آمد و کمترین مقدار آن (54/1193 کیلوگرم در هکتار) در تیمار سطح رطوبتی 40 درصد نیاز آبی و بدون کاربرد سیلیسیوم ثبت گردید. هم چنین کاربرد سیلیسیوم در مرحله رویشی و زایشی نسبت به تیمار عدم کاربرد (شاهد) به ترتیب باعث افزایش 5/2، 5/1 و 5/2 برابری عملکرد روغن در سطوح مختلف آبیاری شامل 80، 60 و 40 درصد نیاز آبی شد. به طورکلی نتایج نشان داد استفاده از سیلیسیم در مرحله رویشی و زایشی در سطح رطوبتی 80 درصد نیاز آبی باعث جبران اثرات سوء کاهش سطح رطوبتی در صفات مورد بررسی گردید.