اشارات قرآنی نهج البلاغه از خطبه 176 تا 240

نهج‌البلاغه، دایره‌المعارفی است که پس از قرآن و احادیث نبوی، یکی از منابع شناخت اسلام و ارزش‌های دینی است. نهج‌البلاغه در مقام خداشناسی، معادشناسی، سیاست، سبک زندگی، رابطه امام با امت و امت با امام و تعلیم و تربیت...، همدوش قرآن، و دستور‌العمل جامع برای رسیدن به سعادت این جهانی و رستگاری آن جهانی است، با این تفاوت که قرآن، وحی الهی بر قلب پیامبر اکرم(ص) ‌است و نهج‌البلاغه انشای باب مدینه علم پیامبر (ع) است. بر اساس برخی از آیات قرآن و حدیث ثقلین، امامان معصوم(ع) و امام علی(ع) مفسران بزرگ قرآن کریم به شمار می روند، و نهج البلاغه، یکی از منابع تفسیر و تاویل قرآن کریم است. در نهج البلاغه، گاهی به‌صورت صریح به قرآن کریم استناد شده است، و گاهی محتوای آیات قرآن در کلام پیشوای اول شیعیان ذکرشده است. در موضوعاتی چون توحید، عبودیت، اخلاق، شگفتی‌های آفرینش، سفارش به تقوی و پرهیزکاری... میان قرآن و نهج البلاغه این همانی وجود دارد و امام درصدد تفسیر آیات الهی است. در این تحقیق 66 فراز از خطبه‌ها موردبررسی قرارگرفته و برای هرکدام موضوعی متناسب آمده و 85 آیه شاهد آورده شده است. روش این تحقیق، توصیفی تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات، کتابخانه ای است.