مقایسه تاثیر آموزش ارتباط موثر والد و کودک با توانمندسازی شناختی بر بهبود عملکرد کودکان مبتلا به کم توجهی بیش فعالی

هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر آموزش ارتباط موثر والد و کودک با توانمندسازی شناختی، بر بهبود عملکرد کودکان مبتلا به کم توجهی بیش فعالیبود. روش پژوهش از نوع آزمایشی با پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل در نظر گرفته شد. جامعه آماری شامل کلیه کودکان 7 تا 11 سال بودند که در سال 1399 به مرکز مشاوره آموزش و پرورش ناحیه 2 کرمان مراجعه کردند. تعداد این کودکان 275 دانش آموز (101 دختر و 174 پسر) بود که مبتلا به اختلال کم توجهی بیش فعالی تشخیص داده شدند. بعد از تکمیل مقیاس رتبه بندی کانرز والدین (CPRS)، توسط والدین این کودکان، 60  نفر به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جایگزین شدند (20 نفر در هر گروه). پس از ریزش نمونه ها، تعداد آزمودنی ها در هر گروه به 15 نفر کاهش یافت. کودکان گروه توانمندسازی شناختی تحت 10 جلسه توانمندسازی شناختی و والدین گروه ارتباط موثر والد و کودک تحت آموزش 10 جلسه ای ارتباط موثر والد و کودک قرار گرفتند، اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. داده های جمع آوری شده با مدل آماری کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که هر دو روش بر عملکرد کودکان مبتلا  به کمبود توجه و بیش فعالی اثر دارد. اما روش آموزش ارتباط والد و کودک در بهبود عملکرد این کودکان موثرتر از روش توانمندسازی شناختی بود. بنابراین، از این شیوه های آموزشی می توان در بهبود عملکرد کودکان مبتلا به کم توجهی بیش فعالی بهره جست و پیشنهاد می شود هر دو روش در کنار هم به کار گرفته شوند.