سهم اثر دو سرشاخه سیول و قدح در کاهش کیفیت آب رودخانه میمه؛ تعیین نقاط بحران خیز و ارائه راهکارها

کیفیت آب سطحی در تعیین شرایط زیست محیطی، سلامت عمومی و توسعه اجتماعی و اقتصادی نقش حیاتی دارد. این مطالعه با هدف تعیین سهم اثر دوسرشاخه سیول و قدح در کاهش کیفیت آب  رودخانه میمه و تعیین نقاط بحران خیز و ارایه راهکارهای رفع آن انجام شده است. برای این منظور با بررسی های میدانی ایستگاه های نمونه برداری (35 ایستگاه) در طول مسیر رودخانه تعیین و به مدت یک سال (1395-1396) به صورت ماهانه در ایستگاه های منتخب اقدام به اندازه گیری دبی، EC، دما و نمونه برداری از آب رودخانه شد. در ادامه بعد از انتقال نمونه ها به آزمایشگاه خصوصیات فیزیکی - شیمیایی آن ها نیز اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که رودخانه در طول مسیر خود پس از جدا شدن از سازندهای کارستی، به دلیل وارد شدن به سازند های تبخیری به ویژه سازند گچساران، کیفیت آن دچار کاهش تدریجی می شود (هدایت الکتریکی در سرچشمه و ایستگاه پایانی به ترتیب معادل 500 و 12500 میکروزیمنس بر سانتی متر اندازه گیری شد). همچنین نتایج محاسبات بیلان حجمی نشان داد چشمه گوگردی قدح 28 درصد، رودخانه سیول 21 درصد و تغییر تدریجی توسط سازند گچساران 25 درصد در شوری رودخانه میمه موثر هستند. به عبارتی حدود 50 درصد شوری  رودخانه میمه ناشی از تاثیر رودخانه سرکده (تلاقی سرشاخه های سیول و چشمه گوگردی قدح) می باشد. با احداث کانال هایی در مسیر زون های شوری رودخانه سیول و همچنین ایجاد یک خط انتقال که بصورت ثقلی آب چشمه گوگردی را به پایین دست سد منتقل نماید، می توان تا 50 درصد از شوری رودخانه کاست و هدایت الکتریکی  رودخانه میمه را از 12500 به 5700 میکروزیمنس بر سانتی متر کاهش داد.