مطالعه میانگین بلندمدت غلظت کلروفیل و ارتباط آن با تغییرات دمای سطح دریا و عمق نوری هواویزها روی دریای عمان و خلیج فارس (2020-2003)

غلظت کلروفیل در محیط های دریایی نشان دهنده میزان فیتوپلانکتون و در نهایت تولید زیست بوم های دریایی است. غلظت کلروفیل ثابت نیست و  به کمیت های نظیر دمای سطح دریا [1] و عمق نوری هواویزها [2] بستگی دارد؛ همچنین دارای تغییرات فصلی است و همبستگی بین این عوامل در عمق های متفاوت، مختلف است. بررسی رابطه بلند مدت بین تغییرات دمای سطح دریا و عمق نوری هواویزها با غلظت کلروفیل در سواحل خلیج فارس و دریای عمان با استفاده از محصولات روزانه MODIS در بازه زمانی 2003 تا 2020 نشان می دهد در نواحی سواحلی که دارای عمق آب کمتری است، همبستگی بیشتر است. بیشترین میزان همبستگی در نواحی جنوبی خلیج فارس که کم عمق ترین منطقه در خلیج فارس و دریای عمان است، مشاهده شده است. روند تغییرات دمای سطح دریا و عمق نوری هواویز در دو منطقه خلیج فارس و دریای عمان، مشابه است و مقادیر بیشینه آن در فصل تابستان و کمینه آن در زمستان مشاهده شده است. این روند فصلی در غلظت کلروفیل معکوس است؛ به طوری که کمترین مقادیر در تابستان و بیشترین مقادیر در زمستان مشاهده شده است. همچنین بررسی مطالعه رخداد گردوخاک در تاریخ30 ژوییه 2018  احتمال وجود تاخیر زمانی در همبستگی دمای سطح دریا و عمق نوری هواویز با غلطت کلروفیل را  نشان داد.