ارزیابی الگوی مکانی ناایستایی بارش و مقادیر حدی آن در سناریوهای مختلف تغییر اقلیم در ایران

بررسی الگوی تغییرات متغیرهای اقلیمی همواره از موضوعاتی است که توجه بسیاری از محققان را به خود جلب کرده است. این الگوی می تواند در تصمیم مدیران حوزه آب در آینده اثر گذاشته و آن ها را به منظور اخذ تصمیم بهینه در مدیریت منابع آب یاری رساند. هدف از این پژوهش بررسی تغییرات توزیع بارش در ایستگاه های مختلف در کشور ایران است. آمار طولانی مدت مشاهداتی و تخمین شرایط آتی بارش در سه سناریو مختلف بررسی شده و با استفاده از آماره های مختلف همچون فاصله انرژی، کولموگرف-اسمیرنوف، جنسون-شنون، من-کندال در سناریوهای مختلف و دوره مشاهداتی بررسی شده است. توزیع بارش متاثر از تغییر اقلیم و بر اساس سناریوهای مربوطه در سال های آینده در مناطق شمال شرقی و همچنین قسمت جنوبی دامنه زاگرس بصورتی ویژه تری نسبت به سایر مناطق (در ارتباط مستقیم با اثر افزایش گاز های گلخانه ای) تغییرات بیشتری را تجربه می کنند. همچنین تنوع مقادیر در روش فاصله انرژی بسیار محسوس تر از دیگر روش هاست که این خود به معنای قدرت تفکیک با توجه به این شاخص در میان ایستگاه های مورد بررسی است. همچنین با محاسبه دوره بازگشت های مختلف بارش بیشینه سالانه در دوره مشاهداتی و در سناریوهای انتشار مختلف در آینده، مقادیر بیشینه بارش نیز مورد مطالعه و تحلیل قرار گرفتند. بر اساس این نتایج، جابجایی قابل توجه الگوی توزیع و مقادیر مد و میانه بارش حدی را متناسب با افزایش شدت اثر گازهای گلخانه ای نسبت به مقدار متناظر در دوره مشاهداتی در کل کشور را شاهد هستیم. تحلیل این مقادیر مبین تغییر توزیع بارش های حدی در دوره آتی بود بطوریکه با افزایش میزان رهاسازی گازهای گلخانه ای، بازه تغییرات و مقدار مد و میانگین افزایش خواهد یافت نتایج این تحقیق نشان داد افزایش سطح رهاسازی گازهای گلخانه ای می تواند موجب افزایش میانگین بارش و بروز بارش های گسترده و شدید شود.