زنجیره بلوکی و اعتمادسازی دوسویه میان جمهوری اسلامی ایران و شورای همکاری خلیج فارس

رفتار پیش ‏بینی ‏پذیر و مناسبات مطمین از جمله پیش ‏شرط‏ های ضروری توسعه مناطق جهان به‏ شمار می ‏آیند که در خلیج فارس ‏کمتر یافت می‏ شوند. مقاله حاضر با توصیف وضعیت روابط دو سوی خلیج فارس ذیل مفهوم «معماری امنیتی اعتماد صفر» در صدد ‏معرفی راهکاری عملیاتی و سازوکاری موثر برای معکوس ‏کردن چرخه امنیتی‏ سازی مسایل‏ دو سوی خلیح فارس با تمرکز بر همکاری ‏انرژی برآمده و این پرسش را مطرح ساخته است که «چرا و چگونه می ‏توان از فناوری دفترکل توزیع‏ شده برای اعتمادسازی و افزایش ‏قطعیت در مناسبات دو سوی خلیح فارس استفاده کرد؟» پاسخ بخش چرایی این پرسش از یک‏سو در "ظرفیت ‏های بی‏ مانند ماشین ‏اعتمادسازی بلاک‏ چین همچون ارایه شفافیت عملیاتی، قابلیت ردیابی، حسابرسی، امنیت، داده ‏های قابل ‏اعتماد و غیرقابل ‏دستکاری و ‏مهم‏تر از همه تضمین اجرای توافق ‏های از پیش تنظیم ‏شده" و از سوی دیگر در "نیاز جهان اسلام، ملت ‏های منطقه و به ‏ویژه ایران به ‏‏«پیاده‏ سازی امنیت ‏درون‏ زا» و «کسب و انباشت ثروت» برای دستیابی به عزت و اقتدار" نهفته است. آماده ‏ترین ‏بستر اعمال این ‏فناوری نیز به حوزه انرژی بازمی ‏گردد و می‏ توان یک کنسرسیوم بلاک ‏چین (سازمان‌ خودگردان غیرمتمرکز) را به‏ منظور مدیریت، ‏برنامه ‏ریزی و بهره ‏برداری غیرمتمرکز-توزیع‏ شده از یک طرح مشترک انرژی در منطقه با ‏مشارکت دولت‏ های ذی‏ نفع تاسیس نمود.‏ ‏مقاله حاضر همچنین با این نتیجه ‏همراه بوده است که دروازه «همکاری انرژی توزیع ‎‏شده» در خلیج فارس را باید در حوزه ‏های ‏مشترک انرژی جستجو کرد. مقاله حاضر از نوع توصیفی-تحلیلی (کیفی) بوده و در بخش چرایی از استدلال ربایشی و قوه استنباط ‏فردی و در بخش چگونگی از استدلال استنتاجی بهره برده است.‏