بررسی انتقادی گستره ی عصمت انبیا از دیدگاه ابن تیمیه

گستره ی عصمت پیامبران از دیدگاه ابن تیمیه از این قرار است که وی در باب عصمت در مقام دریافت و ابلاغ وحی، گرچه ادعای اجماع کرده و خود بر آن دلیل آورده؛ اما با پذیرش افسانه غرانیق این اعتقاد را مخدوش ساخته است. در مورد عصمت انبیا از شرک و کفر پیش از بعثت، در موضعی دوگانه هم به عصمت و هم به عدم عصمت سخن گفته و همین تناقضات در مورد ارتکاب کبایر بعد از بعثت نیز در آثار او مشهود است. اگر جمع میان این تعارضات ممکن باشد، ابن تیمیه هیچ گناهی را در هیچ زمانی و بر هیچ پیامبری ناروا نمی داند، جز آنکه پیامبران را در گناهان مستقر نمی پندارد و با دلیل حسن توبه، بر آن شده که توبه پیامبران از گناه سبب رفعت مقام ایشان می شود. این پژوهش بر آن است تا با روش توصیفی- تحلیلی، ابعاد عصمت انبیا را از دیدگاه ابن تیمیه بازخوانی کند و به این سوال پاسخ دهد که دیدگاه وی در مورد گستره ی عصمت انبیا به اعتبار نظر و عمل، به اعتبار زمان قبل بعثت و زمان بعد بعثت، چیست؟ در پایان، این نتایج به دست آمده است که دیدگاه ابن تیمیه اولا برخواسته از بغض و کینه نسبت به شیعه است نه استدلال و منطق ؛ ثانیا اهداف پیامبران و نقش تربیتی آنها را زیر سوال می برد ؛ ثالثا هدف از بعثت انبیا را عبث و بی معنا می کند و رابعا با حکمت الهی ناسازگار است.